Transferowo, lawendowo...

Temat transferu, (czyli przenoszenia wydruku na powierzchnię np. drewnianą) intrygował mnie od dawna. Przeglądając internet natknęłam się na wiele metod i materiałów, począwszy od kleju wikol, poprzez rozpuszczalnik nitro, zmywacz do paznokci, na specjalnych gotowych środkach kończąc. Każda z tych metod ma swoje minusy: a to długi czas oczekiwania na efekt, a to straszny smród, a nawet szkodliwość dla zdrowia. (U jednej z blogerek, namiętnych transferowiczek, lekarz wykrył aceton w moczu. Nie muszę dodawać, że używała ona właśnie tej substancji do swoich poczynań) :) 

Ale zostawmy na razie te mrożące krew w żyłach historie...

Postanowiłam w końcu i ja zrobić "mój pierwszy transfer"... Przypasowała mi wizualnie do tego stojąca półeczka-przybornik, którą zakupiłam w Empiku. Mimo, że to chińszczyzna, urzekł mnie jej kształt i promocyjna cena, no i bach...skusiłam się. 

Jak to zwykle u mnie, na początku była wizja, czyli widzę: biel+postarzenia+napis+elementy lawendy... 

Lawendę i wszystko, co z nią związane (kolor, zapach, wdzięczny kształt) miłuję od dawna. Nawet kiedyś uprawiałam ją na kawałku rabatki i robiłam pachnące woreczki do szafy. Choć minęło 7 lat, ciagle toto pachnie! Serio.

Dlatego co jakiś czas obiecuję wykonać coś "w ten lawendowy deseń", choć może i on jest oklepany...Trudno.

Zatem, jak to było dalej z przyborniczkiem?

1. Pomalowałam TYLKO krawędzie ciemnoszarą farbą. 
2. To, co pozostało, (czyli całość oprócz tych krawędzi) farbą jasnoszarą.
3. Posmarowałam te ciemniejsze krawędzie kawałkiem świeczki.
4. Następnie całość pokryłam białą farbą akrylową.
5. Po wyschnięciu, pocierając papierem ściernym tu i ówdzie (głównie miejsca wcześniej pociągnięte świeczką) uzyskałam efekt podniszczenia, obdrapania, fachowo zwany "shabby chic".
6. Wycięłam z serwetki i przykleiłam elementy lawendowowe.

A transfer zostawiłam na koniec...I w tym miejscu należy się wielki i szacowny ukłon w stronę Iszart z blogu deco-szuflada.blogspot.com, która robi świetne grafiki i w dodatku każdy, kto chce, może z nich za friko skorzystać! Co niniejszym uczyniłam na tej pracy.

Cud-malina dziewczyna ta Iszart! :)

Mało tego, dzięki niej dowiedziałam się o istnieniu środka CarPlan, który świetnie nadaje się do przenoszenia grafiki nie tylko na drewno, ale i na inne powierzchnie, np. materiał. 

Grafikę przeniosłam właśnie przy pomocy tego środka.

W skrócie robi się to tak: 
-przykładamy wydruk z drukarki laserowej zadrukowaną stroną do powierzchni (w przypadku pisma musi być w odbiciu lustrzanym),
-nasączamy wydruk preparatem CarPlan (np. przy pomocy wacika, na który psikamy środek),
-dociskamy przy pomocy łyżeczki.

Po szczegóły tej metody odsyłam do blogu Iszart, która pięknie wszystko opisała krok po kroku i zilustrowała zdjęciami.

Muszę przyznać, że wydruk przenosi się elegancko, choć za pierwszym razem dobrze jest trochę poćwiczyć na jakiejś neutralnej powierzni, żeby wyczuć, ile psikać CarPlanu, jak mocno dociskać, itp. Mnie się napis "de Lavande" trochę rozciapał, ale to tylko dodaje uroku (w końcu to shabby chic!)

Na koniec jeszcze trochę lakieru bezbarwnego i przybornik powędruje do Mamy...

Ponieważ w promocyjnym komplecie razem z przybornikiem nabyłam mimi-półeczkę z dwoma wieszaczkami, postanowiłam przyozdobić ja w podobnym stylu, tyle że bez grafiki. Ta półunia ;) również wyląduje w kuchni u mojej Mamy, na ścianie nad przybornikiem. Chyba.

A na zakończenie Kosz Pełen Lawendy... Obrazek (dekupaż na płycie MDF) miał posłużyć jako ćwiczenie efektu spękań, ale niestety - spękania już kolejny raz mi nie wyszły (no, może pod lupą są widoczne). 

Nie będę się zatem rozpisywać na temat tego obrazka... Po prostu jest... Niedokończony. Czeka na jeszcze jakieś podrasowanie, na pomysł... A może zostanie w tej postaci? Poczekamy, zobaczymy...

Pozdrawiam wszystkich fanów lawendy, i nie tylko! 

Drób na desce cz. 1

Nocny powrót z bezinternetowych wakacji, ból głowy spowodowany zetknięciem z wielkim miastem, ale nie ma, że boli! Oto jestem i zapodam dziś  temacik, co już od dawna czeka na swoją kolejkę...

Zasadniczo drobiu nie jadam, wolę go biegającego, a jakiś czas temu zupełnie z nienacka stał się on motywem przewodnim ciagu moich wytworów, których drugą cechą wspólną są deski, deseczki... I tak zaczęło się od  DESKI DLA ROMANÓW

Czy sprawił to SMS otrzymany od nich: "Pozdrowienia z wioski...", choć Jedlina Zdrój to niewątpliwie miasto (nooo, miasteczko :)... 

A teraz będzie nieoczekiwany zwrot akcji. Nie mogę w tym momencie dalej pisać o tej desce, gdyż niestety z braku czasu przed wyjazdem nie zrobiłam jej zdjęcia. Poprosiłam, by uczynił to odbarowany nią Roman, i tak czekam na fotki, czekam od... maja. Postanawiłam więc podzielić drobiowy temat na dwie części i tak oto przeskoczę do pisania o innej desce i o innym kogucie... Bo ten motyw tak mi się spodobał, że zaczęłam maniakalnie wyszukiwać w sklepach serwetki kogutowe, kurze, kacze, (bycze) i indycze :))...I tak w maju i czerwcu poczyniłam łącznie 4 drobiowe rzeczy. Dziś napiszę o dwóch. A na tego Romanowego koguta przyjdzie czas, jak doczekam się zdjęć...:)

Z ostatniej przeprowadzki ocalały dwie deski do krojenia (pamiętające czasy mojego domu rodzinnego). Były stare, niejeden posiłek na nich przygotowano, noszą ślady noża, mycia, suszenia... Skoro jest trend celowego postarzania i nadgryzania przedmiotów zębem czasu, to tu oto mam gotowce! Więc nic nie szlifowałam, wyszorowałam tylko i pomaziałam trochę jasną farbą i suchym pędzlem (coby obrazek za mocno nie zlał się z drewnem), wydarłam kogutka z częścią tła i przykleiłam. Na to jedna warstwa lakieru. No, może dwie...

Hmm, już samo to wyglądało fajnie, ale czegoś brakowało. Uwiązałam więc na górze tasiemkę z "Worka od Mamy, w Którym Koronki i Tasiemki mamy". Ale nadal czegoś brakowało... Powiesiłam mimo to deskę na gwoździu w kuchni z nadzieją, że przechodzenie mimo, okiem rzucanie, pod różnymi kątami patrzenie natchnie mnie w końcu na jeszcze jakiś dodatek. I tak się stało! Jestem fanką powiedzonka "mówisz i masz" i stosuję je w życiu. Po kilku dniach nagle i niespodziwanie mój mózg wyprodukował wizję czterolistnej koniczynki, którą 3 lata temu znalazłam na tarasie mojego brochowskiego mieszkania, i którą zasuszyłam w którejś z książek! Ba, ale w której?? Chwila paniki, a później skupienia i bach - kolejna wizja! Słoneczny dzień i ja wkładająca zerwane czterolistne koniczynki (sztuk 2!!) do grubego tomu "Wiersze zebrane, 1" Anatola Sterna. Ach, niespodziewane właściwości ludzkiego mózgu! Ach, chwała futurystom! Rzuciłam się do półki i tak, tak! Koniczynki w książce były, ususzone na pieprz, razem z wierszem pt. "Kraj dzieciństwa"... Przeczytałam oczywiście wiersz, wzruszyłam się...

"Ach, wtargnąć raz już skokiem szaleńczym w nieznane,
gdzie się cały sens życia w jednym błysku streści!...
Wedrzeć się w tajemncę tajfunem, orkanem - 
i wypić słodycz do dna, i przepaść bez wieści!!"

Ale, ale, bo trzeba teraz od Badgadu czasów dziecinnych Sterna powrócić do polskiego kogutka i koniczynki swojskiej...:)
Zatem tak wspaniale odnaleziona koniczynka została przyklejona klejem do decoupage na dole pod kogutkiem. I też polakierowana. I to już jest całość. Już mi nic nie brakuje...

W takim świetle

I troszkę inaczej oświetlone

Widać rysy i cięcia noży...

Kogutek strzeże przed pożarem (patrz wiersz poniżej) a może i przed innymi nieszczęściami, koniczynka przynosi szczęście, wysłużona deska do krojenia wiedzie drugi żywot i wszyscy są zadowoleni. A na deser tego wątku przytoczę w całości zabawny wiersz znaleziony w rzeczonym tomiszczu futurysty Anatola Sterna:

Pożar w miasteczku

Kogut - to jedyna ogniowa straż miasteczka!
Zbryzgany pierwszymi świtu kroplami, drze się z pychą: Jestem!
Staruszkowie otwierają skrzypiące okiennice mieszkań
z hidalgowskim pomarszczonych dłoni gestem.

A indyczki, trzęsąc pękami zamorskich korali,
drepcą, pełne jakiegoś niewysłowionego żalu i frasunku,
I kogut, czując, ze słońce jak sto diabłów pali,
wyciąga szyję aż pod obłoki i pieje: Ratunku!!

Ale widząc, że i w sianie obłoków sine iskry tlą się,
co za chwilę złotem i czerwienią wybuchną ogromnie,
rozczapierzoną gałęzią choiny, w zwariowanym pląsie, 
pada między grządki warzyw i jęczy: Już po mnie!

To o czym teraz będzie, to w kolejności ostatnia rzecz z całej czwórcy. Miałam ci ja deseczkę z cienkiego drewienka, chyba jest to tzw. sklejka. Deseczka jest pozostałością po hiszpańskim przysmaku znalezionym pod choinką za sprawą mojej siostry Ani (pozdrówka!) Przysmak ów to bożonarodzeniowy TURRON - najprościej mówiąc mielone migdały z cukrem, żółtkiem, miodem i kandyzowanymi plasterkami pomarańczy na wierzchu, było to zapakowane na tej deseczce w folię i  kroiło się jak ciasto - przysłowiowe niebo w gębie! 

Deseczka tak mi spodobała (chciałam ją też zachować na pamiątkę), że przez jakiś czas ozdabiałą naszą kuchnię. Dopóty, dopóki nie zetknęła się z moją kolejną "wizją". Postanowiłam dorobić jej rewers ;)


I tu podpasowała mi serwetka z kurkami, kurczakami, jajkami... Serwetka zapewne o zamyśle typowo wielkanocnym, ale jak dla mnie jest ona uniwersalna. 

Wydarłam fragment serwetki. Nakleiłam. Podkolorowałam kwiatki na czerwono i niebiesko. Niektóre elementy na złoto. Boki pomaziałam patyną. Jedna warstwa lakieru. Czerwony sznureczek jako zawieszka... I wisi pod szafką. A jak mi się znudzi ten drób, to odwrócę sobie na drugą stronę i znów będzie hiszpański migdałowy klimacik...:)) Można nawet na upartego powiedzieć, ze na awersie deseczki jest Boże Narodzenie, a na rewersie Wielkanoc... Co kto lubi :))

I tak to...

Kurki, kurczaki, jajca, kwiatki...

Kurki HDR

Pozdrawiam Wszystkich!